Wystawy
„Rok 1937 – w kraju zwycięskiego socjalizmu. Z historii radzieckiego Smoleńska”.
Wystawa poświęcona jest wydarzeniom jednego roku kalendarzowego – trzydziestego siódmmego, najbardziej kontrowersyjnego w historii Związku Radzieckiego. W świadomości współczesnego społeczeństwa rosyjskiego rok 1937 był jednym z tragicznych symbołów XX wieku. Trzydziesty siódmy – to wielka skala represji, na obszarze wszystkich regionów ZSRR, wszystkich bez wyjątku warstw społecznych, od kierownictwa do dalekich od robotników i chłopów. Jednak brutalny terror państwowy był tylko jedną ze stron razieckiej rzeczywistości.
W 1937 r. zakończyła się industrializacja realizowana metodami barbarzyńskimi, drogą burzenia gospodarstw rolnych, z wykorzystywaniem więźniów Gułagu, kosztem ogromnych strat ludzkich. W Smoleńsku ważnym nowym budownictwiem była przetwórnia lnu, budowa której sie rozpowrzechnła na 17 ha ziemi. Ponad 2000 tntuzjastów pracowały bezinteresownie na budowie tego obiektu. Ważne znaczenie dla obrony kraju grała budowa autostrady Moskwa – Mińsk. Budowali drogi więźniowie Wiazemlaga.
W 1937 r. zakończyła się kolektywizacja rolnictwa, prowadzona przymusowo, z aktywnym oporem rolników. W rejonie Smoleńska do końca 1935 r. – w kołchozach było 90% gospodarstw, ale w 1937 r. – wszystkie rolniki zostały kołchoźnikami.
W 1937 roku ZSRR został uznany za „kraj zwycięskiego socjalizmu”, zgodnie z konstytucją przyjętą w grudniu 1936 roku. W rzeczywistości praktyka życiowa radzieckiego człowieka była w sprzeczności z ogłoszoną ideologią socjalistyczną, poziom życia ludności w dalszym ciągu zostawał na niskim poziomie. Wiele praw i wolności zagwarantowanych w Konstytucji z 1936 r. nie zostały przewidziane. Władza pracowników reprezentowana przez Radę Delegatów, została zastąpiona komunistycznym rządem - partią i osobiście sekretarzem generalnym KC KPZR (b) I. W. Stalinem, kult którego osiągnął apogeum w 1937 roku.
3 marca 1937-go roku na plenum Komitetu Centralnego KPZR (b) Stalin mówił o konieczności masowego terroru, ponieważ „w zakresie wzmocnienia podstaw socjalizmu, nasila się walka klas”. W lipcu-sierpniu 1937 r. kraj nawiedziła kilka centralizowanych operacji pacyfikacyjnych zatwierdzonyccch przez Stalina i Biuro Polityczne KPZR (b) w celu wyeliminowania „antysowieckich elementy”. Obwód smoleński jest jednym z najbardziej dotkniętych przez okres politycznych represji lat 1937-38. W regionie, według niepełnych danych statystycznych, 7082 osób zostało rozstrzelano. Większość rozstrzelano w piwnicach więzienia NKWD Smoleńska i pochowano potajemnie w lesie katyńskim.
Bohaterowie wystawy – mieszkańcy Regionu smoleńskiego ktorzy podzieliły z całym ludem radzieckim los kraju.
Obwod smoleński w 1937 roku to malownicze miejsce doświadczenia rosyjskiego, co znalazło odzwierciedlenie w życiu typowego regionu, gdzie rządiły swoje małe Staliny, i na smoleńskich fabrykach przekraczały plany produkcyjne swoje Stachanowy. W 1937 roku, wraz z całym krajem Smoleńsk obchodził 20 lat władzy radzieckiej i jej osłony bezpieczeństwa – organów bezpieczeństwa publicznego, chwalił wielkiego rosyjskiego poetę – A.S. Puszkina, brał udział w wyborach do Rady Najwyższej ZSRR.
Wystawa prezentuje rosyjskie prowincje w zakresie interakcji między polityką i życiem codziennym. Rozważanie wydarzeń politycznych w rejonie Smoleńska koreluje z życiem zwykłych ludzi. Materyały wystawy przedstawiają codzienne otoczenie domu, sceny uliczne, miejsca pracy i wypoczynku; pokazują, co czytał zwykły mieszkaniec Smoleńszczyzny w gazetach, czego sie bał i jakie trudnoście spotykał, z kogo był dumny i kogo ubóstwiał, czym się interesował, gdzie i jak studiowały jego dzieci, jak korzystał ze swoich praw i służył jako obywatel radziecki.